“Gender mag in de beoordeling van kunst eigenlijk geen rol spelen.” – Een gesprek met beeldend kunstenares Ulrike Bolenz – Internationale vrouwendag. Hét moment om een aantal leading ladies in de kijker te plaatsen. We vonden ze alvast in de harde ondernemerswereld. En leerden dat vrouwelijkheid, creativiteit en zakelijkheid een perfect trio kunnen vormen!
“Gender mag in de beoordeling van kunst eigenlijk geen rol spelen.”
– Een gesprek met beeldend kunstenares Ulrike Bolenz –
Internationale vrouwendag. Hét moment om een aantal leading ladies in de kijker te plaatsen. We vonden ze alvast in de harde ondernemerswereld. En leerden dat vrouwelijkheid, creativiteit en zakelijkheid een perfect trio kunnen vormen!
Dan weet je alvast dat haar fotoplastische werken fascinerend zijn om naar te kijken. Vaak schildert ze vrouwen die onthullen en tegelijkertijd verhullen. Wij gingen alvast op zoek naar de (ondernemende) vrouw achter deze kunstenares.
Wat Ulrike ons onthulde, delen we graag.
Ik vind het fijn om vrouw te zijn. Ik kan me ook niet inbeelden hoe het zou voelen om iemand anders te zijn. Ik ben ik. En daar ben ik best tevreden mee. Ik ben trouwens niet alleen vrouw. Ik ben ook kunstenaar. En als kunstenaar speelt gender voor mij totaal geen rol. Kunst gaat over kwaliteit.
Kunst impliceert dat je je eigen ding doet. Zelf heb ik altijd van mijn kunst geleefd, maar dat was geen evidentie. Het was een heus gevecht. Je moet knokken om je plaats in de kunstwereld te veroveren.
Kunst is meer dan enkel met jezelf bezig zijn. Het mag geen egotrip zijn. Als kunst enkel om jezelf draait, dan zit er iets mis met je motivatie. Je wil dat je kunst ook een uiting is van wat er leeft in hedendaagse maatschappij.
Kunst heeft altijd deel uitgemaakt van m’n leven. Als jong meisje zat ik vaak in een hoekje te knutselen of te schilderen. Ik herinner me zelfs dat ik het leuk vond om stenen te bewerken. Mijn buurman was ook kunstschilder. Hij ging elke dag schilderen in het bos. Dat fascineerde me. Wauw, dat wou ik later ook zelf doen. Ik heb het geluk gehad dat m’n ouders me een enorme vrijheid gaven. Zo kon ik heel wat ervaringen opdoen. En daardoor ging m’n zelfvertrouwen groeien.
Mijn centraal thema is de mens. Ik schilder de mens in zijn hedendaagse context. Eigen aan mijn manier van werken is ‘doorzichtigheid’. Ik toon de mens in al z’n naaktheid en kwetsbaarheid. Actuele thema’s verwerk ik ook in m’n schilderijen. Zoals bijvoorbeeld sociale media. De ideeën voor m’n werken ontstaan spontaan in m’n leven. Soms gebeurt het dat een idee met de jaren evolueert. En zo kan het zijn dat ik een idee begin uit te werken en 25 jaar later nog nieuwe inzichten aan toevoeg.
Een van mijn laatste werken, der eeuwige mensch, toont de mens als slachtoffer van de mens. Oorspronkelijk had het de naam Berezina. Dit is een plek in Rusland waar Napoleon en Adolf Hitler een van hun zwaarste verliezen kenden tijdens de oorlog. Talloze soldaten zijn er ter plekke gewoonweg doodgevroren van de koude. Toevallig kreeg ik van een deelnemer van mijn schildercursus, in de periode dat ik aan dat schilderij werkte, een postkaartje. Daarop stond een jonge soldaat afgebeeld, samen met kleine korreltjes zaad erboven geplakt. Dat raakte me.
In principe doe ik mijn echt werk alleen. Ik treur daar niet om, want ik ben graag op m’n eentje.
In mijn atelier is het uiterst stil. Ik ben daar bovendien mijn eigen baas. Hoewel ik van die onafhankelijkheid hou, heeft het ook een nadeel. Als ik eerlijk ben, werk ik teveel. Vaak ben ik dag en nacht aan het werk.
Je kan er niet omheen dat je erkenning nodig hebt. Anders worden je werken niet opgemerkt en besta je niet als kunstenaar. De coronatijd kan op het eerste gezicht moeilijk lijken. Maar voor mij was het een verademing die ik nodig had. De eerste 5 maanden heb ik flink kunnen doorwerken. Dat was fantastisch. Maar dat gevoel gaat op een bepaald moment omslaan. Je komt op een punt dat je terug naar buiten wil. De continue eenzaamheid gaat uiteindelijk ook aan ons kunstenaars knagen.
De lachende vrouwen. Het is een creatie waar ik helemaal achter sta. Die lachende vrouwen konden trouwens ook lachende mannen zijn. Ik ben een overtuigde humanist die in gelijke rechten voor alle mensen gelooft. En ik ben me maar al te goed bewust dat sommige vrouwen nog steeds op een mensonwaardige manier behandeld worden. Daar moet verandering in komen.
Europa doet het niet slecht op dat vlak, maar we mogen niet vergeten dat ook bij ons vrouwenrechten nog niet zo lang geleden verworven werden. Mijn werk ‘lachende vrouwen’ is eigenlijk heel optimistisch. Het toont vrouwen die lachen. Het is de lach die hen bevrijdt. Hun lach staat voor levensplezier. Als je naar hen kijkt, dan weet je waarom je leeft. Dan weet ik waarom ‘s ochtends zo vroeg opsta. (lacht)
